මරදාන ටවර් රඟහලෙහි වෙස්සන්තර නාටකය වේදිකා ගත වෙමින් තිබිණි. එක් ජවනිකාවක් අවසන්ව තවත් ජවනිකාවක් සඳහා වෙනත් නළු නිළියන් වේදිකාවට පිවිසි අතරවාරයේ විමලා නම් නිළිය වහාම වේදිකාවේ පසුපසට දිව ගියාය. එතැන කුඩා බිළිඳියක දෝතින් ගත් කාන්තාවක පුටුවක වාඩි වී ඒ බිළිඳිය නලවමින් සිටියාය. එහෙත් ඒ පුංචි එකී සිටියේ බඩගින්නේය. පුංචි කට අරිමින් ඈනුම් පිටකරමිනි. 


මගේ දෝනිට බඩගිනිද පුතේ...” 

නිළිය වහාම අර බිළිඳිය දෝතින් ගෙන ඇයට කිරි පොවන්නට පටන් ගත්තාය. විනාඩි පහක් පමණ තිස්සෙ බිළිඳිය මවගේ ලැමදෙන් කිරි උරා බිව්වාය. ඇයට තවත් බඩගිනිය. තවත් කිරි අවශ්‍යය. අම්මා අනෙක් පියවුර බිළිඳියගේ දෙතොල් අතර තබන්නට සැරසුනා පමණි. 

එදා ඒ පත්තු කරපු මල් වෙඩිල්ල අවුරුදු පනහක් තවම පත්තු වෙනවා..

   නිහාල් නෙල්සන් හරියටම 1963 මාර්තු 31 වැනිදා දවල් එකොළහයි විස්සට ශ්‍රී ලංකා ගුවන් විදුලියෙන් කරුණාරත්න අබේසේකර ශුරීන් මගේ මුල්ම ගීතය රසිකයා අතරට ඉදිරිපත් කළේ මෙන්න මෙහෙමයි.

“අද මේ වැඩ සටහනින් මම මල් වෙඩිල්ලක් පත්තු කරනවා. ඒ මල් වෙඩිල්ල උඩ ගිහිල්ලා බිමට නොවැටි සදාකාලිකවම ආලෝකය ලෝකයාට සපයන මල් වෙඩිල්ලක් වෙන බව සහතිකයි. මේ ගායකයා - නිහාල් නෙල්සන්.”එදා ඔහු මාව ඉදිරිපත් කළේ එහෙමයි. අද මට සතුටු වෙන්න පුළුවන් අබේසේකර ශූරීන්ගේ ඒ දැක්ම සැබෑ වී එදා මාව පිළිගත්ත රසිකයා අද වනතුරු මාව ආරක්ෂා කරගෙන තිබ්බ තැනම තිබීම ගැන. මේ රටේ රසිකයින් ගායකයකු ලෙස නිහාල් නෙල්සන්ව අවුරුදු පනහක්ම රැක ගත්තා. බිමට වැට්ටුවේ නැහැ. ඒ මල් වෙඩිල්ල තාමත් පත්තු වෙනවා. එතකොට මේ ‘ලස්සනට පිපුණු වනමල්’ ගීතයට තමයි අවුරුදු පනහ ලබන්නේ.”

සොඳුරිය මට නොකියාම ගියා..!

  දවසක් සංගීත් නිපුන් සනත් නන්දසිරි මහත්මයව හම්බවෙන්න තරුණයෙක් එනවා. දන්න විදියට දුම්රිය පළක ස්ථානාධිපති කෙනෙක්. මේ කෙනා ගීයක පද පේළි...යක් ලියුව කඩදාසියක් සනත් නන්දසිරි මහත්මයාට දීලා කියල තියෙනව "මහත්තයෝ මේ මම ලියන අන්තිම සින්දුව.මම අයෙත් සින්දු ලියන්නෙ නැහැ. පුලුවන් කමක් තියෙනවානම් ඕක කියන්න" ය කියලා... සනත් නන්දසිරි හොඳින් පද පේලිය කියවල අහනවා "ඇයි මේ වගෙ දෙයක් ලියන්න හේතුව" කියල. පිලිතුර වෙන්නෙ "ඕක මගෙ ඇත්ත අත්දැකීම" යන්න පමණයි...